Óður og Flexa halda afmæli

Barnadansverkið Óður og Flexa hefur nú verið á fjölum Borgarleikhússins í rúmar tvær vikur við mjög góða aðsókn. Reyndar svo góða að nokkrar aukasýningar hafa verið settar inn. Þessi góða aðsókn kemur undirritaðri ekki á óvart því sýningin er kröftug, skrautleg og skemmtileg og ýmsum brellum leikhússins beitt til að skemmta áhorfendum.

Áhorfendur kynntust Óði og Flexu og einkennilega sófanum þeirra fyrst árið 2014 á sviðslistahátíð ASSITEJ í verki sem bar nafnið Óður og Flexa reyna að fljúga. Þá voru þau bara tvö á ferð, tveir kraftmiklir krakkar sem kunnu að nýta ímyndunaraflið til að finna upp á skemmtilegum leikjum þar sem auðveldlega var hægt að verða eitthvað allt annað eins og til dæmis ofurhetja. Sú sýning hafði yfir sér hversdagslegan blæ. Þar voru fyrst og fremst tvö börn að leik sem áhorfendur fengu að fylgjast með, kynnast persónum þeirra og sambandinu þeirra á milli.

Í Óður og Flexa halda afmæli bætist þeim vinunum liðsstyrkur því fyrir utan sófann góða er kominn ansi hreint skemmtilegur sögumaður og prumpuslím sem tekur á sig einkennilegar myndir. Hér eru einlægnin og hversdagsleikinn sem einkenndi fyrra verkið að nokkru horfin en í staðinn kominn glaumur og glys ævintýrsins. Herra Glæsibuxur sem kemur beint úr heimi kabarettanna leiðir söguna og Rekviður og Freta, skrímslin sem Óður og Flexa búa til úr prumpuslíminu, lifna við eins og í sönnum ævintýrum. Óður og Flexa hverfa nú nokkuð í skuggann af öllu því öðru sem fram fer á sviðinu en eru samt sá rauði þráður sem heldur verkinu saman. Samspil þeirra við prumpuskrímslin kemur skemmtilega út. Í því sambandi er ánægjulegt að sjá að höfundar og leikstjóri leyfðu sér að skapa senur þar sem dansinn sem abstrakt form fékk að njóta sín án þess að hann yrði að hafa aðra merkingu en hreyfingarnar í sjálfum sér.

Uppfærslan er samansett af allskyns leikhúsbrellum og dettur manni helst í hug að höfundar, leikstjóri og dansarar hafi dottið ofan í verkfærakistu leikhússins og ekki getað hætt fyrr en þau höfðu prófað öll trixin í bókinni.

Uppfærslan er samansett af allskyns leikhúsbrellum og dettur manni helst í hug að höfundar, leikstjóri og dansarar hafi dottið ofan í verkfærakistu leikhússins og ekki getað hætt fyrr en þau höfðu prófað öll trixin í bókinni. Þessi leikgleði og ofgnótt gaf verkinu skemmtilega vídd því vangaveltur um hvernig brellurnar væru gerðar urðu þáttur af upplifun sumra áhorfenda ásamt því að gera listræna útfærslu áhugaverða. Það hefði samt ekki þurft svona margar brellur til að sýningin stæði mjög vel fyrir sínu. Til dæmis bætti senan með hönskunum og töskunni í seinni hluta verksins ekki neinu við verkið sem slíkt þó að hún væri bæði sniðug og skemmtileg.

Það fyrsta sem manni dettur í hug þegar maður horfir á verkið er að aðstandendur sýningarinnar hafi greinilega skemmt sér konunglega við gerð þess. Húmorinn var alls staðar og dansararnir sem áhorfendur fá venjulega að sjá í dramatískari dansverkum nutu sín greinilega í leiknum og gríninu. Cameron var t.d. óborganlegur í hlutverki Herra Glæsibuxna og var eins og hans innri dansari fengi loksins að njóta sín. Ásgeir Helgi Magnússon og Ellen Margrét Bæhrenz voru líka ótrúlega í hlutverki prumpuskrímslanna. Það getur ekki hver sem er sett sig í hlutverk liðamótalausra slímskrímsla. Til þess þurfa þeir hinir sömu að vera verulega góðir dansarar auk þess að geta leikið sér með húmorinn því prumpuskrímslin voru jú fyndin eins og allt annað í sýningunni.

Þó framsetningin í verkinu næði mjög vel til áhorfenda – það var mikið hlegið, spáð og spekúlerað – vantaði nokkuð upp á söguna og samhengið í verkinu. Brellurnar báru frásögnina ofurliði sem gerði það að verkum að einlægnin og dýptin sem við sáum í samskiptum vinanna í fyrri verkinu var lítt með í för. Þannig hvarf hversdagsleikinni að mestu í skugga ævintýrsins í staðinn fyrir að mynda ró og andstæðu við það. Þá hefði mátt nýta sum atriðanna betur. Þegar pakkinn er til dæmis á sviðinu í upphafi ásamt Óði og Flexu gátu þau leikið sér ótrúlega lengi í kringum hann án þess að hann hefði nokkurt hlutverk. Það skapaðist engin spenna af tilvist hans fyrr en eftir langa mæðu. Það sama má segja um prumpið í prumpuskrímslunum. Prumpubrandarar eru og verða einir þeirra vinsælli í bransanum þegar um börn er að ræða eins og sást þegar þau Rekviður og Freta mættu á svæðið. Það hefði því verið full ástæða til að nýta þetta töfratæki betur bæði þegar skrímslin voru sýnileg og jafnvel líka þegar þau voru ekki á sýnileg en áhorfendur meðvitaðir um þau í myrkrinu eða baksviðs.

Höfundarnir velja að nýta vel þekkta klassíska tónlist við verkið sem kemur vel út. Þó að tónlistin sé „stór og mikil“ þá verður hún ekki yfirgnæfandi enda á sviðsframkoma dansaranna í fullu tré við styrk hennar. Búningar og sviðsmynd eru flott. Sjá má fallegar andstæður í annars vegar hversdagslegum og einföldum búningum Óðs og Flexu og hins vegar skærari og ævintýralegri búningum tengdum ævintýraheiminum sem þau ferðast inn í. Hljóðmynd og ljósahönnun kemur líka vel út og undirstrikar það sem þarf án þess að vera áberandi.

Hugmyndin að Óði og Flexu er býsna skemmtileg og Þýri Huld Árnadóttir og Hannes Þór Egilsson, höfundar hugmyndar og dans, eiga virkilega hrós skilið bæði fyrir handritið en ekki síður frammistöðu sína í hlutverki vinanna.

Hugmyndin að Óði og Flexu er býsna skemmtileg og Þýri Huld Árnadóttir og Hannes Þór Egilsson, höfundar hugmyndar og dans, eiga virkilega hrós skilið bæði fyrir handritið en ekki síður frammistöðu sína í hlutverki vinanna. Leikstjórinn, Pétur Ármannsson, sem er betur þekktur sem höfundur Petru, eftirminnilegs leikverks sem hann gerði ásamt danshöfundinum Brogan Davison um ömmu sína Petru, kemur greinilega með jákvæða inn orku inn í þetta teymi svo maður er alveg til í að sjá meira í þessum dúr.

Það er hlutverk gagnrýnanda að rýna til gagns og tuða svolítið yfir ónákvæmni í frammistöðu listamannanna sem þeir eru að skrifa um. Áhorfendur geta aftur á móti bara farið og notið þess að hlæja og gleðjast yfir leik listmannanna. Það eru því vinsamleg tilmæli til foreldra að fara með börnin í afmælið hjá Óði og Flexu og endilega bjóðið stóru systkinunum með því það er bara ávísun á skemmtilega samverustund.

Höfundar hugmyndar og dansins: Hannes Þór Egilsson og Þyrí Huld Árnadóttir en þau dansa jafnframt hlutverk Óðs og Flexu.
Prumpuskrímslin Rekviður og Freta: Ásgeir Helgi Magnússon og Ellen Margrét Bæhernz
Herra Glæsibuxur: Cameron Corbett
Leikstjórn: Pétur Ármannsson
Ljósahönnun: Jóhann Friðrik Ágústsson
Hljóð&Hljóðmynd: Baldvin Magnússon
Sviðsmynd og búningar: Júlíanna Lára Steingrímsdóttir

Ljósmyndir við grein: Jónatan Grétarsson

[fblike]