Vinkonuveiðar

Sonur minn rakst á kunningja sinn inni í dótabúð. Móðir kunningjans var skemmtileg og ég hugsaði með mér að þetta væri kona sem ég gæti alveg spjallað við aftur. Í búðinni kynntumst við lauslega á tuttugu mínútum og ég fann til meðaumkunar yfir því hvað hún þekkti fáa í litla samfélaginu okkar, enda var hún nýflutt. Hún sá það og rétti mér litla bók og penna og bað mig um nafn og símanúmer, sagðist endilega vilja hitta mig aftur. Þegar við kvöddumst spurði ég hana hvers vegna hún hafði flutt hingað, á þennan afskekta og fámenna stað. Hún svaraði að hún væri komin til að vinna fyrir söfnuðinn sinn. Þarna fékk ég á kjaftinn, tvisvar. Ég sá eftir því að hafa gefið henni símanúmerið mitt og sá svo strax eftir því að vera svo fordómafull í hugsun, eins líberal og ég er. Ég, frjálslyndi og fordómalausi trúleysinginn, ákvað því að gefa henni séns. Viku seinna hafði hún samband og var jafn jákvæð og indæl og áður, við ákváðum að hittast yfir kaffibolla daginn eftir.

Aðeins eiginmaður minn hefur orðið hrifnari af mér við fyrstu sýn en þessi kona. Hún virtist heilluð af mér, spurði mikið um menntun mína og námið sem ég er í. Hún talaði um að ég væri svo íslensk í útliti, há kinnbeinin og sagði að ég væri falleg. Allt þetta með hlýlegt og innilegt bros á vör. Hún lagði sig alla fram við að láta mér líða vel. Í samræðum okkar um háskólanám, heimili, uppeldi, skóla og frístundaheimili barnanna okkar nefndi hún atriði á borð við þakklæti, von, styrk, frið, andlegan ríkidóm og það að finnast maður vera eilíflega elskaður. Hún gætti þess þó að nefna ekki söfnuðinn sinn heldur beið eftir að ég léti forvitni mína í ljós. Sem ég að lokum gerði. Hún sagði mér nafnið á kirkjunni og sagði að söfnuðurinn væri starfandi út um allan heim. Ég vissi hvaða söfnuður þetta var, en ég sagði ekkert. Ég sagði henni heldur ekki að ég vissi að söfnuðurinn væri á meðal fyrstu sértrúarsafnaða sem voru bannaðir í háskólum út um allan heim. Hún vissi heldur ekki að ég vissi að helsti markhópur safnaðarins væru námsmenn. Þess vegna þóttist hún hafa áhuga á menningarfræði og bókmenntafræði. Ég sagði henni heldur ekki að ég hafði lesið að það væri mjög erfitt að  losna úr söfnuðinum. Ég gerði henni grein fyrir afstöðu minni gagnvart trúarbrögðum. Ég sagðist hafa gaman af því að ræða trúarbrögð, en að samræður um þau þyrftu að byggja á virðingu fyrir skoðunum annarra.

Hún hafði líka áhuga á stundaskránni minni og sýndi henni mikla athygli. Í símtalinu hafði ég sagt henni að ég ætti frí á miðvikudögum og þegar við kvöddumst eftir spjall á kaffihúsi lagði hún til að við, mömmurnar, myndum framvegis stunda saman kaffidrykkju í hádeginu á miðvikudögum.

Sigríður Nanna Gunnarsdóttir,
meistaranemi í almennri bókmenntafræði