[container] Íslenskt, leikið sjónvarspefni vekur alltaf miklar vonir og eftirvæntingu meðal landsmanna. Við spennumst upp og flykkjumst að sjónvarpstækjunum. Sama gildir um íslenskar kvikmyndir; fullt af fólki sem annars mætir aldrei í bíó fer í kvikmyndahús þegar um er að ræða íslenskar myndir. Í sjálfu sér er mjög eðlilegt að fólk hafi áhuga á að sjá leikið efni á móðurmálinu. En kannski er svolítið sérkennilegt að verða að sjá eitthvað, bara af því að það er íslenskt, sama hvort umfjöllunarefnið höfði til manns eða ekki. Glæpaþættir njóta mikilla vinsælda, um það vitnar hið mikla framboð á þeim. Hraunið, ný þáttaröð leikstjórans Reynis Lyngdal, er þar engin undantekning. Meðaláhorf á þáttaröðina var um og yfir 40% samkvæmt tölum frá RÚV.
Rannsóknarlögreglumaðurinn Helgi er að fást við umfangsmikið fíkniefnamál þegar hann er sendur vestur á Snæfellsnes til að aðstoða lögregluna á staðnum við rannsókn á dauða umdeilds athafnamanns. Fljótlega kemur í ljós að hinn látni var myrtur. Á sama tíma hverfa feðgin í hrauninu undir Jökli. Málin reynast öll tengjast. Inn í söguna blandast flókin samskipti Helga við Dísu, dóttur hans á unglingsaldri, og slæmar bernskuminningar Helga sjálfs.
Björn Hlynur Haraldsson leikur Helga og nær að spila vel úr efniviðnum sem hann er með í höndunum. Björn Hlynur er góður leikari og hæfilega mikill töffari í hlutverkið. Áhorfandinn skynjar sorgina og vanlíðanina sem býr innra með persónunni. Nánasti samstarfsmaður Helga í rannsókninni, Gréta, er nýliði í lögreglunni og fyrrverandi knattspyrnukona. Persóna hennar er hálf galgopaleg og maður hefur efasemdir um svona ungur og reynslulaus lögregluþjónn væri í raun og veru settur í jafn mikilvæga rannsókn. Heiða Reed passar vel í hlutverkið. Gréta er kærulaus og kokhraust, hún fer sínar eigin leiðir en er sú sem reynist Helga einna best þegar á reynir. Jón Páll Eyjólfsson og Jóhann G. Jóhannsson leika Skipperinn og Gísla, höfðupaurana í smyglmálinu. Báðir leysa sitt vel af hendi. Af leikurum í smærri hlutverkum er Sveinn Geirsson algjör senuþjófur, sérstaklega í lokaþættinum. Hann leikur Jens, hæglátan og lúðalegan lögregluþjón úr liði heimamanna.
Útlit og umgjörð Hraunsins er afar áferðarfögur og lítið hægt að setja út á myndatöku og klippingu. Hljóðmyndin er góð og leikmynd og búningar hæfa vel. Veiki punkturinn er handrit Sveinbjarnar I. Baldvinssonar. Sagan er ófrumleg og klisjukennd. Umdeildur útrásarvíkingur er myrtur. Við rannsókn málsins kemur í ljós að hann hefur haft tengsl við fíkniefnaheiminn og séð ungum konum fyrir fíkniefnum í skiptum fyrir kynmök. Flestir glæpamennirnir eru tattúrveraðir mótórhjólagaurar í anda Hells Angels. Þar er Gísli, sem Jóhann G. Jóhannsson leikur, undantekningin. En hann er líka fyrirsjáanlegur og einhvern veginn er augljóst strax frá upphafi að hann sé lykilpersóna í málinu. Þegar þrengir að glæpamönnunum taka þeir Dísu í gíslingu. Allt eru þetta stef sem þeir sem þekkja til glæpasagna og glæpamynda kannast vel við. Persóna Helga er þó mesta klisjan, fráskilinn einfari sem á í erfiðleikum í samskiptum við dótturina og er að sligast undan byrðum fortíðarinnar. Hér eru fyrirmyndirnar alltof kunnuglegar; Erlendur og Eva Lind Arnaldar Indriðasonar, Wallander og Linda hjá Henning Mankell og svo mætti lengi telja.
Glæpasögur, og þar með taldir glæpaþættir, eru í eðli sínu klisjur. Framan af náði Hraunið sæmilegu flugi og voru fyrstu tveir þættirnir ágætir. En síðan hallaði undan fæti; það er einhvern veginn eins og handritshöfundur hafi fundið sig knúinn til að troða öllu úr formúlunni inn í þessa einu þáttaröð. Atburðarásin var svo fyrirsjáanleg að það hefði verið hægt að sleppa því að horfa á lokaþáttinn og samt vita nákvæmlega hvað gerðist. Persónurnar eru allar fengnar að láni annars staðar frá. Leikarnir stóðu sig hinsvegar vel miðað við aðstæður og má segja að þeir hafi bjargað því sem bjargað varð.
María Stefánsdóttir, meistaranemi í Hagnýtri ritstjórn og útgáfu.
[/container]
Leave a Reply