[container] „Tillitsleysi er töff,“ gæti verið slagorð óþolandi fólks í Háskólanum, hugsaði ég með mér á meðan ég kom mér fyrir á Háskólatorgi eftir að hafa ýtt matarleifum og umbúðum eftir aðra til hliðar á borðinu og dustað mylsnu ofan í disk sem hafði verið skilinn eftir. Matarlystinni svo sem ekki ógnað en engan veginn jafn notaleg stund og hún hefði getað orðið. Í kringum mig var fjöldinn allur af borðum, enda Háskólatorg stærsta svæði háskólans fyrir nemendur til að snæða á.
Ástandið er þó örlítið betra á öðrum kaffistofum skólans. Ég held að það sé ekki vegna betri umgengni, heldur er aðstaðan þar persónulegri og afgreiðslufólki meira í mun að halda öllu snyrtilegu. Hugsunarhátturinn mamma þín vinnur ekki hér er alls ekki viðhafður og finnst fólki einmitt oft eins og mamma þeirra komi og þrífi eftir það og hendi rusli í framhaldinu. Undir stólum og borðum eru gjarnan tyggjóklessur, en eina leiðin til að verða þeirra var er að reka saklausa fingurna í þær þegar síst skyldi.
Háskólanemar deila ekki aðeins aðstöðu til að borða mat, heldur líka til að skila honum af sér. Klósett eru það mörg og það víða að ég hef aldrei séð röð á þau. En því miður er staðreyndin sú að iðulega er haldin innanhúss bremsufarakeppni háskóladrengja. Verksummerkin eru oft svakaleg og dettur keppendum ekki í hug að fjarlægja kleprana, þótt burstar blasi við á hverju gústavsbergi. Í staðinn blasir geðslegur afraksturinn við þeim næsta sem kemur, hvort sem hann hefur skráð sig til leiks eða ekki. Oft liggur pappír við hliðina á klósettinu sem ekki er á hreinu til hvers hefur verið notaður. Síðan vanda sumir sig ekki við að spræna öllu ofan í skálina. Hver karlmaður þekkir að sprellinn getur látið illa og eitthvað lent út fyrir. Það er mannlegt. En þeir sem eru svo óforskammaðir að þeir þurrka ekki eftir sig dropa af gólfinu, utanverðu klósettinu, eða þá af sjálfri setunni, ættu að pissa sitjandi. Það er engin skömm að því ef þú glímir við óhittni. Ég á ekki í vandræðum með að nota almenningssalerni, en það fer í taugarnar á mér ef ég þarf að byrja á því að þrífa annarra manna skítahraun eða pissuslettur.
Ég er einn af þeim sem þvæ mér um hendurnar eftir klósettferðir. Mörgum fannst gríðarlega fyndið þegar Jón Gnarr lék karlmenn eftir klósettferðir í uppistandssýningunni sinni Ég var einu sinni nörd. Þar sagði Jón karlmenn ekki þvo sér um hendurnar, heldur renna þeim í gegnum hárið og laga greiðsluna fyrir framan spegilinn. Því miður er þetta ansi oft raunin. Einhvern veginn vonaði ég, og menntahroki minn, að þetta væri ekki svona innan veggja háskólans.
Vaskarnir eru oft á tíðum fullir af neftóbaki sem fólk hefur tekið í vörina. Menn hrækja því út úr sér í vaskana og hafa ekki fyrir því að skola vel á eftir. Mamma þín vinnur ekki hér engan veginn að banka í takmarkaðan heilabörkinn.
Svo þegar maður er á leiðinni út af klósettunum er eins og þriggjastigakeppni með pappír hafi verið haldin, en Íslendingar eru ekki beint þekktir fyrir körfuboltahæfileika sína og eru því oft reisuleg pappírsfjöll í kringum ruslatunnurnar sjálfar. Hvernig væri að setja bara pappírinn ofan í?
Svona hegðun viðgengst víðar en í háskólanum. Það er í alvöru fólk sem vinnur við að taka til af borðum eftir snobbaða Íslendinga á Stjörnutorgi Kringlunnar. Samt eru rusladallar allt í kring. „Hv, það er fólk í vinnu við að ganga frá,“ er setning sem ég hef heyrt oftar en einu sinni.
En sem betur fer gildir þetta ekki um alla. Það eru fleiri en ég aldir upp við að setja diskinn sinn í vaskinn og ganga vel um. Sum fengu ekki það sem þau þurftu í uppeldinu og öll þurfum við að ala okkur sjálf upp þegar komið er á fullorðinsár.
Hvort ert þú að ala upp tillitslaust fífl eða manneskju sem gerir sjálfsagða hluti eins og að ganga frá eftir sig?
Daníel Geir Moritz,
meistaranemi í ritlist.
[/container]
Leave a Reply