Um höfundinn
[container] Það er alltaf ánægjuefni þegar nýtt íslenskt leikrit er frumsýnt. Íslensk leikritun á fremur undir högg að sækja um þessar mundir. Lítið er um styrki til uppsetninga á verkum og margir um hituna. Stærri leikhúsin hafa oftar en ekki vaðið fyrir neðan sig og setja upp leikgerðir eftir vinsælum bókum sem vissulega má telja til nýsköpunar og jafnvel nýrrar leikritunar. En þó hafa sjálfstæðu leikhúsin verið duglegri að setja upp glæný leikverk, þau taka fleiri sénsa, ef svo mætti að orði komast. Vissulega tekst misjafnlega til en einhvers staðar verða nýir höfundar að byrja, sama á hvaða aldri þeir eru. Það eru ekki margir sem stökkva fullmótaðir inn í hóp með reyndum höfundum og beint inn í „stóru leikhúsin“.
Sjálfstæðu leikhúsin (SL) fengu á haustdögum nýtt hús til afnota, Tjarnarbíó. Húsið hefur reyndar áður verið notað sem leikhús en nú hefur Reykjavíkurborg gert það upp og afhent það SL. Endurgerð hússins tókst afskaplega vel og nú þegar hafa verið fjölmargar sýningar í húsinu frá því í haust, dans- og leiksýningar, tónleikar og fyrirlestrar.
Föstudaginn 14. janúar síðastliðinn var frumsýnt nýtt íslensk leikrit, Súldarsker, eftir Sölku Guðmundsdóttur en þetta er fyrsta leikverk þessa unga höfundar.
Leyndardómar Súldarskers
Súldarsker er eins konar spennusaga eða ráðgáta. Tvær ungar konur hittast af tilviljun í afskekktu bæjarfélagi sem kallað er Súldarsker. Önnur þeirra, Elínborg Kamban stjörnublaðamaður, villist þangað á báti á leið sem fréttaritari á útihátíð úti á landi, en hin, Gunnþórunn, þjóð-, kynja- og mannfræðingur, er þarna í sérstökum tilgangi, við fræðarannsóknir, a.m.k. að eigin sögn. Á Súldarskeri er einnig hátíð í vændum. Það eru hinir árlegu Hryssingsdagar þar sem keppt er í hláturhlaupi, haldinn kökubasar og höfð við önnur skemmtan. Ungu konunum er ekki vel tekið af bæjarbúum. Þeim er fengið athvarf í Skepnusafni Sigvarðar gamla þar sem ekkert annað svefnpláss er að finna á staðnum. Safnið er vægast sagt draugalegt, enda ýmislegt á sveimi, bæði innan þess og utan. Auk Skepnusafnsins er á Súldarskeri gamall viti sem brann til grunna mörgum árum áður og kassettuverksmiðja sem hefur óljósan tilgang. Þetta vekur forvitni fræðikonunnar Gunnþórunnar sem fær stjörnublaðamanninn í lið með sér við rannsókn á þessum undarlega stað.
Þessar aðalpersónur er mjög ólíkar, Elínborg er fremur hörð og köld framakona sem vílar ekki fyrir sér að komast í fremstu röð blaðamanna. Gunnþórunn er hlýrri og kannski víðsýnni, tilbúin að sjá hlutina frá öðru sjónarhorni. Við sögu koma aðrir íbúar staðarins sem virðast búa yfir leyndarmáli og sumir hafa óhreint mjöl í pokahorninu. Ungu konurnar eru varaðar við því að vera á stjái utan þorpsins því súldin getur villt þeim sýn. Þessar ólíku konur lenda í óútskýranlegum atburðum sem tengja þær betur saman. Smám saman komast þær að leyndarmáli staðarins en um leið leyndarmálum hvor annarrar.
Flétta verksins er vel unninn og alveg eftir viðurkenndum frásagnarreglum. Sagan er spennandi en þess er gætt að brjóta upp frásögnina á vissum stöðum svo áhorfendum er vel haldið við efnið.
Skemmtileg sýning
Með hlutverk ungu kvennanna fara, eins og áður sagði, Maríanna Clara og Aðalbjörg, en þær fara einnig með hlutverk sumra þorpsbúa. Þær stöllur vippa sér í mismunandi hlutverk án áreynslu og þessi stökk úr einni persónu yfir í aðra gera verkið ansi fyndið en báðar þessar leikkonur hafa vald á kómík og kunna þá list að skipta um karakter með örlítilli breytingu á líkamsbeitingu og raddblæ. Handbragð leikstjórans Hörpu Arnardóttur skín vel í gegn enda sýningin einlæg, skemmtileg og spennandi.
Leikmynd Brynju Björnsdóttir er dökk og drungaleg en á vel við skuggalegt sögusviðið. Ljósahönnun Egils Ingibergssonar var skemmtileg og öðruvísi, ekki síst af því að áhorfendum er gefinn kostur á að lýsa upp einstaka hluti með vasaljósum ef þeim sýnist svo. Leikkonurnar voru svartklæddar í kjólum eftir höfði Þórunnar Elísabetar Sveinsdóttur. Ólafur Björn Ólafsson sá um tónlistina sem leikin var lifandi á sviðinu. Ólafur tók virkan þátt í sýningunni og á hrós skilið fyrir frammistöðu sína og hljóðfæraleik.
Þess má vænta að Salka Guðmundsdóttir eigi eftir að senda frá sér fleiri skáldverk og væri það íslensku leikhúsi happafengur að fá hana í röð íslenskra leikskálda.
Leikstjóri: Harpa Arnardóttir
Leikarar: Aðalbjörg Árnadóttir og Maríanna Clara Lúthersdóttir.
Tónlist: Ólafur Björn Ólafsson
[/container]