Ruglingslegur aðdáendaspuni
Leikverkið Rocky er einskonar aðdáendaspuni eða svokallað „fan-fiction“ innblásið af bandarísku kvikmyndaseríunni um boxarann Rocky en fyrsta myndin kom út árið 1976, sú nýjasta 2018. Fyrir áhorfanda sem ekkert þekkir til sögunnar um Rocky, þrátt fyrir að geta ekki annað en kannast við þemalag myndarinnar, er söguþráður leikverksins ruglingslegur. Í upphafi stendur Sveinn Ólafur á sviðinu, brýtur fjórða vegginn og ávarpar áhorfendur. Hann segist vera áhugasamur um persónuna Rocky verandi leikari. Hann sé forvitinn um tilfinningarnar sem búi að baki ofbeldishneigð Rocky. Sveinn Ólafur fer að rekja sögu Rocky og tekur sögumannshlutverkið alvarlega; hann hrífur áhorfendur með sér með svipbrigðum sínum og látbragði. Áhorfandi sem ekki þekkir söguna um Rocky veit ekki hvenær endursögnin hættir og spuninn hefst en áttar sig fljótlega á því að mörkin á milli leikarans og Rocky mást smátt og smátt út. Leikarinn sviðsetur raunir Rocky en fyrr en varir eru raunirnar orðnar hans eigin. Hann fjarlægist sögumannshlutverkið og verður að persónu í söguheimi Rocky þar sem hann upplifir sig sem andstæðing hans.
Ýtt undir ónotatilfinninguna
Ef lýsa ætti sýningunni í þremur orðum væru þau: ögrandi, grótesk og sjónræn. Allt frá því áhorfandinn mætir í leikhúsið er stemningin ögrandi. Fyrir utan blaktir fáni og í anddyrinu tekur rautt ljós á móti leikhúsgestum sem blindar þá í augnablik. Sviðsmyndin er naumhyggjuleg: svartir veggir, svart gólf og þar fyrir utan er leikarinn svartklæddur frá toppi til táa. Það verður því áhrifaríkt þegar rauði liturinn kemur fram. Sveinn Ólafur sviðsetur atriði úr lífi Rocky og málar bókstafi með rauðri málningu á svartan vegginn. Rauði liturinn er ögrandi og minnir á blóð og byltingu. Þegar alvöru svínsskrokkur er dreginn inn á sviðið og hengdur á krók upp í loftið fer sýningin að verða grótesk. Leikarinn öskrar og kýlir og sparkar í skrokkinn eins og væri hann boxpúði en ekki hræ. Þegar hreyfing kemst á loftið berst köld svínslyktin til áhorfenda á fremsta bekk sem ýtir undir ónotatilfinninguna. Annað gróteskt atriði er þegar leikarinn gleypir lítinn hljóðnema og gefur frá sér hljóð eins og hann sé að kafna um leið og hann veltist um á gólfinu. Eftirminnilegasta atriði verksins er listgjörningurinn undir lokinn þar sem Sveinn Ólafur afklæðist og hífir sjálfan sig upp í loftið í stað svínsins. Þar hangir hann nakinn og útataður í rauðri málningu. Rifbein og vöðvar eru vel sýnilegir á grönnum en stæltum líkamanum og á einkennilega hátt líkist hann ískyggilega svínsskrokknum sem hann hefur leyst af hólmi. Atriðið er sjónrænt og nær hápunkti þegar hvítklæddur maður í gúmmístígvélum sem minnir á frystihúsastarfsmann kemur inn á sviðið og úðar vatni á mannslíkamann svo rauði liturinn skolast í burtu.
Mikið mæðir á leikaranum
Sýningin reynir mikið á leikarann þar sem hann þarf að fara með mikinn texta og leika atriði sem eru líkamlega erfið, svo sem að kasta sér í gólfið og hanga í loftinu. Auk þess er hann einn á sviðinu mest allan tímann og sýningin stendur því nánast og fellur með því hvort hann nær að hrífa áhorfendur með sér. Sveinn Ólafur stendur sig með sóma. Það er mikil orka, kraftur í flutningi hans.[/cs_text]
Um höfundinn
Deila