Blindur er brókarlaus maður
Ólína leit ekki við þegar hún skeiðaði áfram í átt að nærbuxnaverksmiðjunni. Gutti þurfti að hlaupa til að ná henni.
„Veistu, amma mín getur reddað næstum hverju sem er! Hún lendir ekkert í vandræðum þó að verksmiðjan loki. Þótt það sé auðvitað leiðinlegt.“
„Verksmiðjan var ekkert bara að loka. Henni var lokað. Það komu menn frá tollstjóra eða sýslumanni eða einhverjum og innsigluðu allar dyrnar,“ sagði Ólína. „Hún er lokuð og læst eins og nammiskápur á þriðjudegi!“
„Já, þá hafa þeir örugglega gáð að því fyrst hvort einhver væri inni,“ sagði Gutti og reyndi að hljóma rólegur og yfirvegaður í von um að Ólína myndi róast. „Og ef amma væri þarna inni þá gæti hún alveg hringt á hjálp eða brotið glugga eða eitthvað. Þau Rasmus verkstjóri myndu alveg pottþétt finna út úr því.“
„Það er ekkert rafmagn lengur í byggingunni – og svo vita allir að verksmiðjuþakið var gert úr kopar svo það er ekkert farsímasamband þar inni.“
„Já, en …“
„Hefur þú komið inn í verksmiðjuna?“ spurði Ólína og stoppaði á gangstéttinni.
„Já, auðvitað,“ sagði Gutti sannleikanum sannkvæmt. „Á jólaböllin.“
„Það er ekkert í alvöru-verksmiðjunni. Ekki þar sem vélarnar eru,“ sagði Ólína.
„Þú veist ekkert um það!“ Gutti var orðinn dálítið þreyttur á þessu. „Þú varst að flytja í hverfið, þú hefur örugglega aldrei komið nálægt verksmiðjunni! Ekki einu sinni á jólaböllin.“
„Nei,“ sagði Ólína og yppti öxlum. „En mig langar það mjög mikið. Áður en þetta verður allt rifið og það verður byggt bílastæðahús eða hótel eða eitthvað.“
„Svo þú ert sem sagt ekkert að fara þangað út af ömmu?“ spurði Gutti og yggldi sig.
„Jú. En það væri líka gaman að sjá vélarnar. Heldurðu að það séu risastórar saumavélar þarna?“
„Ég held að …“ Gutti tafsaði. „Ég veit ekki hvað ég held. En það er örugglega allt í lagi með ömmu.“
Ólína gekk aftur af stað og beygði inn Silkiveginn.
„Það væri samt ótrúlega leiðinlegt fyrir þig ef það kemur í ljós að hún er í alvörunni í vandræðum og þú vildir ekkert bjarga henni.“ Ólína sparkaði kæruleysislega í stein.
Gutti hefði getað gargað.
Þau voru komin á planið fyrir framan verksmiðjuna.
Þetta var rétt sem kennararnir höfðu sagt. Það var búið að setja þykka keðju fyrir hurðina og allt var slökkt fyrir innan. Verksmiðjan, sem iðaði venjulega af lífi, virtist nú hafa tekið sitt síðasta andvarp.
„Komdu,“ sagði Ólína. „Við þurfum að finna ruslageymsluna.“
„Ha?“ sagði Gutti.
Gutti var venjulega gáfaðasta barnið í bekknum en þegar Ólína talaði fannst honum hann svo ringlaður að það var eins og hann væri búinn að snúa sér í hundrað hringi á kennarastólnum.
„Ruslageymsluna, Gutti,“ sagði Ólína. „Heitirðu ekki annars Gutti? Svona sýslumannsfólk hefur örugglega ekki lokað ruslageymslunni. Og þar komumst við kannski upp ruslarennu!“
„Rusla … rennu?“ Gutti var orðlaus. „Ólína, oj bara! Við erum ekki að fara að skríða upp neinar ruslarennur! Það er ógeðslegt! Við förum bara inn þarna!“ Gutti benti á hálfopinn glugga við hliðina á innganginum.
Svo sá hann auðvitað eftir því að hafa sagt nokkuð. Því nú var hann orðinn hluti af þessari brjáluðu áætlun um að brjótast inn í nærbuxnaverksmiðjuna. Hann var í þann veginn að gerast nærbuxnaglæpamaður!
En hann gat ekkert hugsað lengi um það því Ólína var stokkin af stað, inn um gluggann. Og hvað gat Gutti gert nema að elta hana?
Hann lenti ofan í eldhúsvaski.
Innviðir nærbuxnaverksmiðjunnar voru talsvert minna spennandi en Gutti hafði ímyndað sér. Hér voru ekki risastórar saumavélar heldur bara skítugir kaffibollar, hálftómur kexpakki og lúið samlokugrill. Þetta var greinilega ekki vélasalurinn, heldur kaffistofa starfsmanna. Gutti fann hvernig bleytan smaug inn í buxurnar hans þegar hann reyndi að koma undir sig fótunum ofan í vaskinum.
Þessi dagur bara versnaði og versnaði.
En hann hafði engan tíma til þess að hangsa í eldhúsvöskum, Ólína var að skondra út af kaffistofunni og fram á gang.
Hann stökk á eftir henni.
Og á einu augabragði var hann kominn inn í veröldina þar sem amma Lena og Rasmus verkstjóri réðu ríkjum. Þangað til í dag.
Gutti hafði aldrei komið inn í verksmiðjuna. Amma sagði að hún væri enginn staður fyrir börn. Þess vegna voru aldrei neinar skólaheimsóknir inn í hvelfinguna og ef Gutti þurfti að tala við ömmu á vinnutíma hitti hún hann frammi í anddyrinu.
Gutti hafði ekki einu sinni séð Rasmus verkstjóra. Hann hafði unnið í verksmiðjunni lengur en elstu menn mundu og var víst mjög upptekinn og mikilvægur – hann hafði ekki einu sinni tíma til að koma á jólaböllin. Amma talaði samt alltaf hlýlega um hann, svo hann var sennilega besti kall.
Það var myrkur á ganginum. Dagsbirtan hafði lýst upp kaffistofuna en hérna inni í myrkrinu var verksmiðjan frekar draugaleg.
„Ólína? Hvar ertu?“
„Það stendur hérna aðgangur bannaður,“ heyrði hann Ólínu kalla innan úr myrkrinu. „Þá hljótum við að vera á réttri leið!“
„Nei, Ólína, bíddu,“ kallaði Gutti en hann sá að hún var horfin inn um stórar, þungar dyr. Þær voru alveg að lokast. Gutti spretti úr spori og smeygði sér inn um þær á eftir henni.
Það var niðamyrkur inni í herberginu.
Gutti sneri sér við og tók í húninn á hurðinni til þess að hleypa birtunni inn.
Hún haggaðist ekki.
Hann togaði fastar.
Ekkert.
„Ólína?“ hvíslaði hann. „Ólína? Ég held að við séum læst inni.“
Hann heyrði skrjáfið í jakkanum hennar við hliðina á sér.
„Hmmm,“ sagði Ólína eins og þetta væri áhugavert vandamál en ekki hræðileg stórhörmung.
En hún sagði ekki „Hmmm“ þegar lýsandi augun birtust í horninu.
Hún sagði ekki „Hmmm“ þegar fleiri augu birtust í hinu horninu. Og hægra megin við þau. Vinstra megin. Uppi í loftinu og niðri við gólf.
Ekki heldur þegar skrjáfið byrjaði.
Nei.
Þá öskruðu Ólína og Gutti alveg jafnhátt í kór.
Brot úr nýútkominni bók Arndísar Þórarinsdóttur, Nærbuxnaverksmiðjan, sem Mál og menning gefur út. Í káputexta segir m.a.: „Í Brókarenda snýst lífið um nærbuxur. Nærbuxnaverksmiðjan hefur gnæft yfir hverfið svo lengi sem elstu börn muna og þess vegna fer allt á hliðina daginn sem henni er lokað. Gutti og Ólína eru engir vinir. Samt fara þau saman á stúfana þennan örlagaríka dag – Gutti til að komast að því hvað orðið hefur um ömmu hans en Ólína vegna þess að hún stenst aldrei það sem er hættulegt og bannað. Myndir gerði Sigmundur Breiðfjörð Þorgeirsson.“ Arndís Þórarinsdóttir útskrifast með MA-próf í ritlist haustið 2018.[/cs_text]
Um höfundinn
Deila